Door Caty Kroon - Onlangs liep ik langs een huis in de Dordtse Cornelis de Wittstraat waar een versje op de ruit geschreven stond. Sinds het tv-programma Typisch Dordt heb ik wat reserves bij Dordtse woordkunsten. Tijdens deze in november uitgezonden NPO-serie maken we kennis met een aantal Dordtenaren. Zo volgen we een man die zijn rijmelarijen op tegeltjes zet en contact opneemt met zowel de gemeente als de krant omdat hij daar erkenning voor wil. Volgens mij hoopte hij ook op een eigen standbeeld in de stad. Als beide uitblijven deinst hij er niet voor terug spijkers te jassen in de muur rondom de Grote Kerk en daar zijn rijmpjes op te hangen, gelijk de 95 stellingen van Maarten Luther.

Ik vind het grensoverschrijdend tolerant dat deze dingen in Dordt mogelijk zijn

De camera wierp een blik in het rijmpjesschriftje van de Dordtenaar waar veel fonetisch opgeschreven woorden stonden. Waarschijnlijk fatsoeneert zijn echtgenote de tekst voordat het als wijsheid op een tegel komt. Om meerdere redenen verdient deze vrouw eerder een standbeeld dan hij.
Ook maken we in de serie kennis met de wél erkende, want door de gemeente Dordrecht voor twee jaar benoemde, stadsdichter. Het verraste me dat we een stadsdichter hebben die dyslectisch is. Daarom laat hij zijn teksten op spelling- en stijlfouten controleren door zijn buurman.
Nee, ik doe daar niet denigrerend over. Ik vind het grensoverschrijdend tolerant dat deze dingen in Dordt mogelijk zijn. In Amerika kun je als pindaboer, acteur of narcist president worden, dus wat hier gebeurt is op zijn minst even werelds.
Terug naar de Cornelis de Wittstraat. Daar stond een (corona)versregel op de ruit: Angst voorkomt niet dat je dood gaat, angst voorkomt dat je leeft! Een rondje googelen leert dat het niet bedacht is door een Dordtenaar, maar door een zondagsdichter uit Vlaardingen. Vandaar.